मी तसाच होतो विरक्त … 

सखे … तुझी एक गुलाबी नजर 

माझ्या नयनी येउन भिडते

अन माझ्या अंतरंगी प्रचंड घंटा नाद उमटतो,

गुंजतो व भिनभिनतोसुद्धा ,

जणू  मी एका प्राचीन शिवालयात युगायुगातून 

द्यानास्त प्रसन्न भावमुद्रेत तुझ्याच त्या नजरभेटीसाठी 

ताठस्त नी  व्याकूळ झालेलो …ध्यानमग्न 

हो मोहिनी ! तो मी तसाच "आसक्त" !!!

जन्मोजन्मीचा 

पण …

सखे ! अशात तुझी एक नकारात्म भावमुद्रा 

माझे हृदय ढगफुटी फाताल्यासारखे होते,

मग सर्वत्र विनाशाच विनाश,

मग जगाव की मराव? हा प्रश्न मनात 

घुटमळू लागतो … 

राहुल ला सोडून जाताना सिद्धार्थ ला सोपे नव्हतेच 

'शून्यातून विश्वव्यापी शुन्याकडे' जाताना शुन्य घरातील 

लीनता… नक्कीच 'बुद्धमय' होती शांततेसाठी 

हो मोहिनी ! मी तसाच होतो विरक्त… 

सुख-दुःखाच्या सीमापार अगदी सहजच  ………  

 -प्रवीण बाबूलाल हटकर.